Het is 1979 als ik als jong scribent kennis maak met een heel nieuw fenomeen: de woestijnrally. Tegenwoordig kortweg ‘Dakar’ geheten.
Maar toen absoluut onbekend bij het grote publiek. Het uitgroeien naar grote bekendheid duurt nog jaren. Hetzelfde geldt voor het professionele niveau van deelnemers en organisatie.
Er waren in de jaren ’80 en ’90 Nederlandse mannen van staal voor nodig – zoals o.a. Jan de Rooij, Kees Tijsterman en Bob ten Harkel en hun successen – om hier Le Dakar een gezicht en klank te geven.
In 1995 sta ik voor het eerst aan de finish, de jaren daarna ben ik er als sponsorcoördinator maar wat druk mee. ‘Dakar’ kruipt je onder de huid, is een onblusbaar virus.
In 2004 & 2005 rijd ik zelfs functioneel in een team mee. Een unieke ervaring, die je tegelijkertijd alles over betrekkelijkheid en dankbaarheid leert; als je eenmaal de Afrikaanse armoede ziet.
De Dakar in Zuid-Amerika heb ik nog niet live gezien en slechts weinig op tv. Ik heb er ook veel minder mee; ik ben niet de enige…
Toch en toch en toch, nu bijvoorbeeld Peugeot weer meedoet en er – internationaal – weer wat reclamebestedingsruimte komt, geniet ik met een brede glimlach van het nieuwste Red Bull filmpje. Fantastisch hoe de makers sfeer neerzetten en auto’s en motoren een hoofdrol geven. Dit is nog maar de aanloop….!
Ik geloof dat ik dit jaar maar weer eens wat vaker ga kijken en het allemaal wat nauwgezetter ga volgen.